DAMY RADE

Jedna relacja przedstawiona na przestrzeni osiemnastu lat. Trzy filmy portretujące uczucie między kobietą a mężczyzną. Miłosna trylogia oparta na dialogu i wyrazistych postaciach, która poruszyła miliony widzów i z miejsca stała się kultowa. W czym tkwi prawdziwa siła tej historii?

Miłość prawdziwa

W 1989 roku młody filmowiec spędził wyjątkową noc w Filadelfii z obcą dziewczyną. Ona tryskała energią, on był raczej wyciszony. Pomimo wyraźnej chemii nie udało im się wymienić kontaktami do siebie. Rozstali się nad ranem. Spotkanie to stało się wielką inspiracją dla Richarda Linklatera, który sześć lat później wyreżyserował “Przed wschodem słońca”.

Celine (Julie Delpy) i Jesse (Ethan Hawke) przypadkowo poznają się w pociągu. Młodzi dorośli szybko odnajdują nić porozumienia. Oboje targani są rozterkami i obawami związanymi z przyszłością. Postanawiają odłożyć je na jeden wieczór i spędzić go razem. Kamera podąża za parą nieznajomych, którzy zatracają się w banalnych rozmowach przeplatanych z odważnymi filozoficznymi rozważaniami. Dialog buduje ich relacje i staje się fundamentem filmu. Rozstanie jest jednak nieubłagane, a noc zmienia się w świt. Nad ranem będą musieli wrócić do swoich skrajnie różnych codzienności. “Przed wschodem słońca” to opowieść o młodości, która bezpowrotnie staje się wspomnieniem.

Miłość trudna

W 2004 roku powstaje kontynuacja – “Przed zachodem słońca”. Minęło dziewięć lat, Jesse stał się sławnym pisarzem. Na jego autorskim spotkaniu pojawia się dawna miłość – Celine. Ponownie postanawiają spędzić razem czas. Dzielą się przeżyciami z ostatnich lat. Szybko jednak okazuje się, że zawodowe sukcesy i związki nie przynoszą im szczęścia. Oboje tkwią w zawieszeniu między życiem którym żyją, a nowym, które mogliby jeszcze rozpocząć. Oboje są dojrzalsi i podobnie zagubieni. Zatracili już młodzieńczą ufność do świata. “Przed zachodem słońca” to realistyczny obraz podupadłych na duchu ludzi, którzy szukają odwagi do zmian.

Miłość smutna

“Przed północą” z 2013 roku odchodzi trochę od formuły poprzednich filmów. Jesse i Celine są małżeństwem, mają dwójkę dzieci i spędzają urocze wakacje w Grecji. Odważny zabieg reżysera szybko okazuje się strzałem w dziesiątkę. Relacja zagrana przez Hawke’a i Delpy jest niepodrabialna i szczera do bólu. W każdym dialogu czuć, że ci ludzie znają się od lat i wiedzą o sobie wszystko. W tym filmie nie ma już miejsca na romans i spacery bez celu. Jest gorzkie rozliczanie się z błędami i walka o tak upragnioną kiedyś relację. Po zakończeniu widz po raz kolejny chce wierzyć, że w końcu wszystko między nimi będzie dobrze.

Wszystkie trzy filmy to bardzo cenne dzieła. Pokazują miłość jako coś o co trzeba walczyć i się starać. Mają w sobie moim zdaniem mocno inspirujący pierwiastek bo skoro główni bohaterowie dali razem żyć. To czemu my byśmy mieli nie dać.

DAMY RADĘ

Prawdziwy filmowy wizjoner i człowiek z wizją. Oto historia nietypowego fanatyka kina i tego jak dokonał rzeczy wielkich. Trochę dawki inspiracji 😉

Waga dzieciństwa

Peter Jackson urodzony 31 października 1961 roku w Nowej Zelandii jest tego świetnym przykładem. Zanim stał się światowej klasy reżyserem, docenianym przede wszystkim za swoje nowatorskie podejście, musiał dostać możliwość wejścia w świat kina. W wieku 8 lat rodzice sprezentowali mu bardzo popularną kamerę Super-8. Z miejsca zafascynował się możliwością kreowania światów przez wizjer urządzenia. Młody geniusz obejrzał również „King Konga” z 1933 roku, który rozbudził w nim miłość do tworzenia filmów i skomplikowanych efektów specjalnych. To rodzinny dom, czyli najbliższe otoczenie pomogło mu ukierunkować swoją kreatywność na dziedzinę kina. Możliwe, że gdyby nie dostał filmowego sprzętu to też nigdy nie odkryłby w sobie pasji, która szybko zawładnęła jego życiem.

Geniusz kreatywny

Już w swoich pierwszych produkcjach krótkometrażowych bawił się rzeczywistością. Za pomocą odpowiednich sztuczek zamieniał rodzinny ogród w tajemniczą krainę, a z wanny wypełnionej wodą tworzył niebezpieczny ocean. Ciągle dążył do nowych sposobów na kreowanie filmowej rzeczywistości. Geniusz poznawał techniki na odpowiednie kadrowanie. Samodzielnie nauczył się tworzyć realistycznie wyglądającą sztuczną krew czy lateksowe rany. By realizować swoje wyśnione sceny wciąż musiał próbować nowych sposobów na praktyczne efekty specjalne.

Jego pełnometrażowy debiut pt. „Zły smak” z 1987 roku to pełna czarnego humoru, absurdalna i nieoczywista wariacja na temat horrorów klasy B. Projekt ten dokończyć mógł jedynie dzięki wsparciu Nowozelandzkiej Komisji Filmowej, która dostrzegła w tym całym szaleństwie sens. Peter Jackson jako osoba kreatywna potrzebował pieniędzy do swoich produkcji, by spełniać najbardziej kuriozalne wizje. Realistyczne sceny pożerania ludzi żywcem to naprawdę bardzo wymagające produkcyjnie sekwencje. Niespodziewanie film miał premierę na prestiżowym festiwalu w Cannes gdzie stał się niemałą sensacją, a dystrybucją kinową zainteresowało się 12 krajów. Wyrobił sobie opinię jako nieobliczalny, twórca, który świetnie włada filmowym rzemiosłem. Wraz z rozpoznawalnością pojawiły się szanse na kolejne produkcje. Geniusz po latach przyznał, że dzięki odpowiedniemu budżetowi mógł dać upust wielu młodzieńczym pomysłom w swojej następnej kultowej produkcji pt. „Martwica mózgu”.

Jak w filmie

Sukces kasowy i docenienie przez publiczność oraz krytyków nie zahamowały zapału Nowozelandzkiego reżysera do tworzenia kolejnych autorskich dzieł. W 2005 roku spełnił swoje największe marzenie i za ogromny budżet zrealizował remake ukochanego „King Konga”. Peter Jackson jest prawdziwym fanatykiem kina. Ciągle chłonie nowe dzieła i szuka inspiracji do przekraczania kolejnych filmowych barier. Dzięki urodzeniu w odpowiedniej rodzinie miał przestrzeń do rozwijania pasji. Wraz z wiekiem przyszło uznanie i pieniądze. Nowe przedsięwzięcia były również możliwe dzięki postępowi technologicznemu, który regularnie, od początku postępuje w kinie. Uważam, że Peter Jackson to spełniony, pracowity i przez to inspirujący filmowy geniusz.

Głęboko wierzę, że skoro on ze swoim uporem dał radę to my też

DAMY RADĘ

Hugh Glass podczas wyprawy traperskiej w 1823 roku został zaatakowany przez niedźwiedzia.

Prawdziwy traper

Ze złamaną nogą, ciężką raną głowy i zdartą skórą pozostawiającą odsłonięte żebra został porzucony przez swoich towarzyszy w sercu dzisiejszej Południowej Dakoty. Wykopano mu grób i żywego pozostawiono w rowie. Traper o własnych siłach zaczął czołgać się przez dzikie lasy stawiając czoła ekstremalnym temperaturom i dzikiej zwierzynie. Według jego relacji żywił się głównie korzonkami, jagodami i padliną. Po drodze traper samodzielnie zbudował tratwę, a w podróży pomogli mu Indianie. Samotnie pokonał około 300 kilometrów. Darował życie swoim oprawcom, którzy wcześniej go porzucili. Zginął podczas jednej z kolejnych wypraw w 1833 zabity przez Indian nad rzeką Yellowstone. Jego historia stała się miejscową legendą, a sam traper owiany został tajemnicą. Jako mityczna postać powracał w wielu miejscowych przypowieściach. Jego losy zakrawają o legendarne, bowiem od pokoleń ludzie zmieniają jego historie przekazując sobie słownie jego życie. Trzeba jednak stwierdzić, że życie i hart ducha Glassa jest niezwykle inspirujący i pokazuje nam, że tacy ludzie naprawdę mogą istnieć. Skoro on dał radę tyle lat temu w zimnych lasach północnej Ameryki to czemu my byśmy mieli nie dać sobie rady.

Filmowy Hugh Glass

W 2015 roku Alejandro Gonzales Innaritu wyreżyserował film pt. ,,Zjawa”, którego scenariusz oparty jest na historii Hugh Glassa. Film kręcony był w zjawiskowej scenerii przy tylko i wyłącznie naturalnym oświetleniu. Traper zagrany został przez Leonardo DiCaprio, a film został doceniony na wielu światowych festiwalach. Film zdobył trzy Złote Globy, pięć nagród BAFTA, a podczas 88. ceremonii wręczenia Oskarów Iñárritu, DiCaprio i Lubezki otrzymali statuetki odpowiednio za najlepszą reżyserię, najlepszą grę aktorską i najlepsze zdjęcia. DiCaprio zdobył także Złoty Glob dla najlepszego aktora, nagrodę Gildii Aktorów Filmowych za wybitną rolę męską, nagrodę Critics’ Choice oraz nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora pierwszoplanowego.

Hugh Glass od lat inspiruje kolejne pokolenia i jest przykładem człowieka z charakterem i ogromnym hartem ducha. Powiem jasno, że skoro on dał radę to my też

DAMY RADĘ

Niesamowita postać, która zainspirowała miliony osób na całym świecie. Jego historia zdaje się żywcem wyjęta z amerykańskich scenariuszy. Niezwykły mówca, inspirujący ojciec i dobry człowiek, który od lat uczy ludzi o swoim życiu. Australijski ewangelizator, mówca motywacyjny urodzony z wrodzonym brakiem kończyn.

Jego wystąpienie we Wrocławiu z 2019 roku w którym poruszał takie tematy jak wiara, nadzieja, szukanie motywacji i wychodzenie ze strefy komfortu –Nick Vujicic we Wrocławiu

Czyste piękno

W szkole wielokrotnie poniżany z myślami samobójczymi błąkał się po korytarzach. Urodził się jako owoc miłości pastora i pielęgniarki. Dorastał otoczony miłością w katolickim domu. Początkowo nie mógł chodzić do szkoły, ponieważ prawo w jego rodzinnym stanie zabraniało tego dzieciom niepełnosprawnym. Stał się jednym z pierwszych niepełnosprawnych dzieci, które poszły do szkoły w stanie Wiktoria.

Narodziny mówcy

Z czasem zrozumiał, że może inspirować innych swoim normalnym funkcjonowaniem. Nauczył się pisać używając palców u stopy i używać komputera. W wieku około 17 lat został przewodniczącym swojej szkoły, prowadził kampanie charytatywne i prospołeczne uświadamiające ludzi na temat niepełnosprawności. Wkrótce stał się ikoną swojej szkoły i chlubą całego stanu. Przemawiał do ludzi w wyjątkowo inspirujący sposób. Mówca zyskał popularność dzięki swojej charyzmie i otwartości. Studiował planowanie finansów na Griffith University.

Wielki sukces

W 2012 roku mówca opublikował swoją książkę pt. „Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń”, która stała się światowym bestsellerem. Polecam ją zdecydowanie wszystkim, którzy potrzebują dużej dawki motywacji podpartej prawdziwą i niezwykłą historią. Pozwoliłem wybrać sobie z niej dwa ulubione cytaty tego nietypowego człowieka:

„Ty też musisz docenić swoją wartość, musisz uświadomić sobie, że masz do zaoferowania coś cennego. Jeśli dziś przeżywasz frustrację, nie martw się. Poczucie frustracji oznacza, że oczekujesz czegoś więcej. Bardzo dobrze. Nierzadko to właśnie problemy i trudności, z którymi się borykamy, pokazują nam, do czego naprawdę powinniśmy dążyć i jacy winniśmy się stawać.”

„Ludzie wznoszą się ponad okoliczności, gdy godzą się z tym, że nie na wszystko mają wpływ i że nie wszystko są w stanie zrozumieć. Zamiast tego skupiają się raczej na tym, co rozumieją i co zależy od nich.”

Mówca Nick Vujicic to postać nieszablonowa i szalenie inspirująca, którą warto znać. Wierzę, że skoro on dał radę to my też

DAMY RADĘ

DAMY RADĘ

Bo motywacja to dziś bardzo ważna sprawa.

Mówimy o nadziei, postępie i stawaniu się lepszym.